POGRZEB KATOLICKI
"Modlitwa za zmarłych to rzecz święta i zbawienna." (por. 2Mch 12,43-45)
Śmierć osoby bliskiej jest wielkim i smutnym przeżyciem dla rodziny i najbliższych. Przeżycia związane ze stratą bliskich często sprawiają, że w tej sytuacji trudno jest myśleć o pogrzebie i zewnętrznych uroczystościach związanych z tym wydarzeniem.
Podajemy zatem kilka informacji związanych z załatwieniem formalności pogrzebowych w naszej parafii.
Nasza Parafia posiada cmentarz parafialny, który jest miejscem spoczynku Zmarłych. Wszyscy należący do naszej parafii maja prawo do pochówku na cmentarzu parafialnym. W związku z tym należy w pierwszej kolejności udać się do kancelarii parafialnej by ustalić czas i miejsce pochowania ciała Zmarłego, a następnie do zakładu pogrzebowego.
Informujemy i przypominamy, że w naszej parafii Msze św. pogrzebowe odprawiamy w dni powszednie. Niedziele, święta nakazane, dni Triduum Paschalnego oraz Wigilii i Bożego Narodzenia to czas, kiedy nie odbywają się pogrzeby w naszej parafii. W przypadku, gdy wyniknie konieczność pochowania ciała zmarłego - w wyjątkowych sytuacjach - istnieje możliwość odprawienia obrzędów pogrzebowych na cmentarzu, zaś Msza św. pogrzebowa będzie odprawiona w innym, ustalonym terminie.
Do kancelarii parafialnej należy dostarczyć:
- Akt Zgonu z USC oraz dokument dla zarządcy cmentarza.
- Zaświadczenie o przyjęciu Sakramentu Chorych (Spowiedzi, Komunii Św.) wydane przez duszpasterza lub kapelana szpitala.
- W przypadku zmarłych, którzy mieszkali poza naszą parafią, konieczna jest pisemna zgoda na pogrzeb z parafii ostatniego miejsca zamieszkania osoby zmarłej.
- Tzw. „pożegnanie zmarłego”, dostarczyć można w dzień pogrzebu, gdy ciało Zmarłej Osoby zostanie przywiezione do świątyni.
- Przed Mszą Św. pogrzebową jest możliwość skorzystania z Sakramentu Pokuty. Warto poinformować i zachęcić do tego sakramentu rodzinę. Warto też, zwłaszcza, gdy ktoś będzie podróżował z dalszych stron, by przystąpił do Sakramentu Pokuty w swojej parafii.
- Najlepszym darem dla Zmarłego jest pełne uczestnictwo we Mszy św., czyli z przyjęciem Komunii św. Uczestnicy pogrzebu winni zachować modlitewne skupienie, starać się na pogrzebie przystąpić do Komunii Świętej.
Przepisy prawne dotyczące grobów (fragmenty)
Groby i grobowce:
- Dysponent grobu (osoba, która opłaciła miejsce grobowe, bądź jest właścicielem, bądź opiekuje się grobem) jest zobowiązana do stałej troski o stan i wygląd grobu, nagrobka oraz bezpośredniego jego obejścia.
- Do budowy nagrobków należy używać trwałych materiałów (np. marmuru, granitu i innych rodzajów kamieni). Nagrobki, jak i grobowce nie mogą przekraczać ustalonych granic grobu. Grobowce nie powinny także utrudniać dostępu do innych grobów.
- Należy uzyskać zgodę księdza proboszcza na wszelkie prace prowadzone na cmentarzu, w szczególności na ekshumację zwłok, budowę nowego pomnika, likwidację grobu, wykonywanie betonowych podestów przy grobie, stawianie ławek, sadzenie drzew czy krzewów.
- Przed rozpoczęciem prac budowy nowego pomnika - nagrobka należy fakt ten zgłosić księdzu proboszczowi. Osoba wykonująca prace na cmentarzu musi posiadać zgodę księdza proboszcza na jej wykonanie. Należy też zadbać o uprzątnięcie miejsca po wykonanych pracach.
- Za szkody wynikłe z niesolidnego wykonania robót, czy nie zapobieżenia szkodzie, powstałej na skutek złego stanu technicznego pomnika, odpowiedzialny jest dysponent grobu, który się nim opiekuje.
EKSHUMACJA ZWŁOK:
Ekshumacja, czyli wydobycie zwłok i szczątków z grobu lub miejsca tymczasowego pochówku w celu przeniesienia ich i pochowania w innym miejscu albo przeprowadzenia oględzin lekarsko - sądowych. W tej ostatniej kwestii podejmują się tego odpowiednie instytucje na wniosek sądu bądź prokuratury. Nas interesuje kwestia przeniesienie zwłok. Zgodnie z przepisami:
- po rozmowie z księdzem proboszczem sprawę należy zgłosić do Powiatowej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej. Według obowiązujących przepisów prawnych ekshumacja zwłok / szczątków może zostać przeprowadzona po wydaniu decyzji przez właściwego Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego, niezależnie od tego, czy pochówku dokonano przed czy po upływie okresu 25 lat oraz niezależnie od rodzaju grobu.
- ekshumacje powinny odbywać się od 16 października do 15 kwietnia w godzinach rannych,
- przy ekshumacji mogą być obecne tylko osoby wykonujące nadzór z urzędu oraz bezpośrednio zainteresowane (najbliższa rodzina zmarłego),
- prawo do pochowania zwłok ma najbliższa rodzina osoby zmarłej, a mianowicie: pozostały małżonek, krewni zstępni, krewni wstępni, krewni boczni do 4 stopnia pokrewieństwa, powinowaci w linii prostej do 1 stopnia,
- jeżeli pomiędzy członkami rodziny powstaje spór dotyczący ekshumacji osobą(-ami) uprawnioną(-ymi) do złożenia wniosku o ekshumacje będzie osoba(-y) wskazana prawomocnym rozstrzygnięciem sądu,
- przewożenie zwłok i szczątków w granicach Państwa na odległość nie więcej niż 60 km, a na obszarze gmin, na których terenie nastąpił zgon, bez względu na odległość – może być dokonywane bez zezwolenia,
- przewożenie zwłok i szczątków w obrębie Państwa na odległość dalszą niż 60 km, przewożenie koleją, samolotami i statkami na wszelką odległość oraz wywożenie poza granice Państwa może nastąpić po uzyskaniu zezwolenia właściwego inspektora sanitarnego.
Wymogi dot. ekshumacji zwłok określa art. 15 ustawy z dnia 31 stycznia 1959 o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz.U. z 2000 r. Nr 23, poz. 295 z późn. zm.) i Rozporządzenie Ministra Zdrowia z dnia 7 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami ludzkimi (Dz. U. Nr 153, poz. 1783).
W dziale ABC Liturgii można uzyskać więcej informacji o pogrzebie. Zachęcamy do zapoznania się z tymi informacjami
MODLITWY ZA ZMARŁYCH
Więź ze Zmarłymi poprzez modlitwę:
Piękną i zbawienną rzeczą jest modlić się za zmarłych (2 Mch 12,45). Wiemy bowiem, że kiedy nawet zniszczeje nasz przybytek doczesnego zamieszkania, będziemy mieli mieszkanie od Boga, dom nie ręką uczyniony, lecz wiecznie trwały w niebie (…). Tak więc, mając tę ufność, wiemy, że jak długo pozostajemy w ciele, jesteśmy pielgrzymami, z daleka od Pana (2 Kor 5,1-2.6). Pamięć o naszych zmarłych, wyrażająca się przede wszystkim poprzez modlitwę, jest nie tylko wyrazem naszej więzi z tymi, którzy od nas odeszli, ale także naszej wiary w życie wieczne. Modlitewna pamięć o zmarłych pomaga nam, abyśmy w naszym życiu nie stracili z oczu celu ostatecznego człowieka: osiągnięcia przez nas zbawienia, doświadczenia radości życia wiecznego. Kiedy więc kierujemy naszą refleksję modlitewną ku naszym zmarłym, czy też przebywającym w czyśćcu, za których nikt się nie modli – uświadamiamy sobie, że ci zmarli są tam, gdzie i my będziemy. Przestrzenią spotkania z nimi jest wiara w Boga i ufna modlitwa. Z tej wiary bierze się nasza radość i nadzieja na życie wieczne. W świetle tej wiary myśl o śmierci, choć niepozbawiona smutku, nie może człowieka wierzącego napawać tylko lękiem i trwogą. Śmierć nie kończy wszystkiego, lecz jest jedynie zakończeniem życia ziemskiego. Dlatego modlimy się w prefacji: I choć nas zasmuca nieunikniona konieczność śmierci, znajdujemy pociechę w obietnicy przyszłej nieśmiertelności. Albowiem życie Twoich wiernych, o Panie, zmienia się, ale się nie kończy, i gdy rozpadnie się dom doczesnej pielgrzymki, znajdą przygotowane w niebie wieczne mieszkanie [Prefacja o zmarłych]. Trzeba więc nam być blisko naszych zmarłych. Ich odejście nie przekreśliło naszej więzi z nimi. Dlatego Kościół zaleca nawiedzanie cmentarzy, opiekę nad grobami, a przede wszystkim modlitwę za zmarłych jako świadectwo ufnej nadziei, która łagodzi ból z powodu rozłąki z bliskimi.
Jak pomóc zmarłym?
- Ofiarować w ich intencji Mszę św. i Komunię św.
- Przebaczyć zmarłemu wszystko, czym wobec nas zawinił
- Podjąć w intencji zmarłych: post, jałmużnę, ofiarować odpusty
- Skorzystać z modlitwy określanej mianem: wypominki.
Ważne są kwiaty, znicze, troska o groby. One ocalają pamięć, przypominają o celu ludzkich dążeń, scalają rodzinę, przypominają wspólne dziedzictwo. To jednak za mało. Bo nawet największy płomień świecy nie będzie cieplejszy niż żar modlitwy człowieka. Wiara w „świętych obcowanie” stwarza jedyną w swoim rodzaju okazję, by pomóc naszym zmarłym w osiągnięciu pełni zbawienia. Materia ma tutaj niewielkie znaczenie. Najważniejsze są dary duchowe, które możemy im ofiarować oraz pokuta, dzięki której nie tylko zostanie skrócony czas cierpienia w czyśćcu, ale też dokona się nasze nawrócenie.
Msze św. za zmarłych
Najskuteczniejszą modlitwą za zmarłych jest Msza Święta w ich intencji. Oczywiście, modlimy się za naszych zmarłych, ofiarując za nich różaniec, czy inne rodzaje modlitw, ale nic nie jest w stanie zastąpić Eucharystii i przyjęcia w ich intencji Komunii św. Błogosławiony papież Paweł VI napisał: Święta Matka Kościół, wyrażając jak największą troskę o zmarłych (…), postanawia, że tymże zmarłym przychodzi się z pomocą w sposób najdoskonalszy przez każdą ofiarę Mszy Świętej. Podczas nabożeństw i w modlitwach prywatnych to wierny zwraca się do Boga. Natomiast w Mszy Świętej sam Jezus Chrystus wstawia się do swojego Ojca. Praktycznym wymiarem pomocy dla naszych zmarłych jest zamawianie za nich Mszy św. Katolik powinien przynajmniej raz w roku zamówić Mszę św. za swoich zmarłych.
Jedną z form Mszy św. jest tzw. Mszy św. gregoriańska („gregorianka”). Obejmuje ona 30 Mszy św. odprawianych w ciągu 30 kolejnych dni (niekoniecznie przez jednego kapłana) w intencji jednej osoby zmarłej. Nazwa ma związek z papieżem Grzegorzem Wielkim (590-604). Kiedy był on jeszcze przełożonym klasztoru Benedyktynów w Rzymie, zmarł pewien zakonnik, przy którym znaleziono pieniądze. W owych czasach posiadanie własnych pieniędzy przez zakonnika było uważane za wielkie przestępstwo. Grzegorz, aby dać lekcję swoim mnichom, nakazał pogrzebać ciało owego zakonnika poza klasztorem, w miejscu niepoświęconym. Pełen jednak troski o jego duszę nakazał odprawić 30 Mszy św. dzień po dniu. Kiedy została odprawiona ostatnia Msza św. ów zakonnik miał się pokazać opatowi i podziękować mu, oświadczając, że te Msze św. skróciły mu znacznie czas czyśćca. Odtąd panuje przekonanie, że po odprawieniu 30 Mszy św. Pan Bóg w swoim miłosierdziu wybawia duszę, za którą są one ofiarowane i wprowadza ją do nieba. Znane są świadectwa osób, które mówiły, że po odprawieniu gregorianki zmarły w jakiś sposób dziękował za tę modlitwę, potwierdzając w ten sposób jej nieocenioną wartość.
Odpusty w intencji Zmarłych przebywających w czyśćcu
Kara czyśćcowa to pozostałości nieodpokutowanej w czasie ziemskiego życia kary doczesnej. Cierpienie czyśćcowe jest oczyszczeniem z wszelkich braków miłości do Boga i człowieka. Ten proces oczyszczenia po śmierci jest bolesny i tym dotkliwszy, im głębiej zakorzeniły się w ludzkim sercu nieuporządkowane przywiązania. Dlatego Kościół naucza, że ludzie, którzy umierają w łasce i przyjaźni z Bogiem, ale nie są jeszcze całkowicie oczyszczeni, przechodzą po śmierci oczyszczenie, by uzyskać świętość konieczną do wejścia do radości nieba (KKK 1030). Z kolei Jan Paweł II dodaje: Trzeba usunąć wszelkie ślady przywiązania do zła i naprawić wszelkie zniekształcenia duszy. Oczyszczenie musi być całkowite i to właśnie wyraża nauka Kościoła o czyśćcu. Termin ten nie oznacza miejsca, lecz stan życia. Ci, którzy po śmierci żyją w stanie oczyszczenia, trwają już w miłości Chrystusa, uwalniającego ich od resztek niedoskonałości (św. Jan Paweł II, Audiencja generalna, 4 sierpnia 1999).
Zmarli pragną zjednoczenia z Panem Bogiem. A ponieważ ich czas nawracania się i czynienia ziemskiej pokuty skończył się w chwili śmierci, oczekują teraz na naszą pomoc. Z tej racji możemy w ich intencji zamawiać wspomniane Msze św., a także ofiarować – drogą wstawiennictwa – uzyskiwane przez nas odpusty. Dar odpustu zupełnego sprawia, że zmarły cierpiący w czyśćcu staje przed Bogiem wolny od wszelkich skutków grzechów, które dotąd obciążały jego serce i czyniły go niegodnym chwały nieba. Odpust to prośba Kościoła pielgrzymującego skierowana do Boga, aby darował całkowicie [odpust zupełny] lub częściowo [odpust cząstkowy] – karę doczesną, jaką dusze czyśćcowe mają do odpokutowania. Oczywiście, skutek tego wstawiennictwa jest całkowicie zależny od Boga i pozostaje dla nas tajemnicą. My możemy tylko prosić Boga, by w swoim miłosierdziu udzielił konkretnej osobie zmarłej łaski odpustu. Nawiedzając z modlitwą kościół lub kaplicę w uroczystość Wszystkich Świętych oraz w Dniu Zadusznym, możemy pod zwykłymi warunkami uzyskać odpust zupełny, czyli całkowite darowanie kar dla dusz w czyśćcu cierpiących. Ponadto wypełniając określone warunki, możemy uzyskać odpust zupełny od 1 do 8 listopada za pobożne (czyli modlitewne) nawiedzenie cmentarza. Odpust zupełny możemy uzyskać raz dziennie. Warunki uzyskania odpustu zupełnego:
- Wzbudzić intencję jego otrzymania.
- Być w stanie łaski uświęcającej.
- Wyzbyć się przywiązania do jakiegokolwiek grzechu.
- Przyjąć w tym dniu Komunię Świętą.
- Odnowić naszą jedność ze wspólnotą Kościoła poprzez odmówienie: „Ojcze nasz”, „Wierzę w Boga” oraz modlitwy w intencjach bliskich Ojcu Świętemu.
Rozróżnia się odpust: zupełny i cząstkowy. Odpust zupełny – uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w całości. Odpust cząstkowy – uwalnia od kary doczesnej należnej za grzechy w części, jest oznaczany bez określania dni lub lat. Kryterium miary tego odpustu stanowi wysiłek i gorliwość, z jaką ktoś wykonuje dzieło obdarzone odpustem cząstkowym. Bo przy tym rodzaju odpustu od razu pojawia się ważne pytanie: jaką część kary doczesnej daruje Bóg osobie zyskującej odpust częściowy? Odpuszczenie kary doczesnej jest tym większe, im większa jest miłość działającego i im godniejsze dzieło (Paweł VI, Indulgentiarum doctrina 10). Tak więc miara odpustu częściowego uzależniona jest od miary miłości. Stąd musimy zgodzić się na niewiadomą – tajemnicę znaną tylko samemu Bogu. W ciągu całego roku odpust dla dusz czyśćcowych możemy zyskać za pobożne nawiedzenie cmentarza połączone z modlitwą za zmarłych. Ponadto każdorazowe pobożne odmawianie aktu strzelistego: Wieczny odpoczynek racz im dać, Panie… – niesie ze sobą możliwość zyskania odpustu częściowego dla dusz czyśćcowych. Do zyskania odpustu częściowego wymagany jest jedynie warunek trwania w stanie łaski uświęcającej (serce nie może być obciążone żadnym grzechem ciężkim). Kościół daje nam możliwość zyskania wielu odpustów częściowych w ciągu jednego dnia, ale tylko jeden zupełny.
- Co to jest grzech? To odwrócenie się od Boga w stronę stworzenia; świadome i dobrowolne wykroczenie przeciw prawu Bożemu; wybranie swojej woli wbrew woli Bożej.
- Co to jest kara? W Biblii ma ona zawsze wymiar naprawczy: ma doprowadzić grzesznika do nawrócenia, pomóc mu zrozumieć popełniony błąd, naprawić zło. Jest konsekwencją grzechu, odrzucenia świętości Boga. Kara jest tamą postawioną grzechowi.
- Co to jest wina? To odpowiedzialność człowieka, którą jako istota rozumna i wolna ponosi za popełnione przez siebie zło, ewentualnie obojętność na nie.
- Co to jest rozgrzeszenie? To sakramentalne odpuszczenie win, zanurzenie grzesznika w Bożym miłosierdziu. Rozgrzeszenie, aby mogło się dokonać, konieczne jest spełnienie 5 warunków: dobry rachunek sumienia, żal za popełnione zło, szczere wyznanie win, postanowienie poprawy zakładające wyzbycie się przywiązania do grzechu, naprawienie wyrządzonego zła. Jednak warto sobie uświadomić, że w sakramencie spowiedzi otrzymujemy przebaczenie grzechów, jednak ich odpuszczenie nie uwalnia od kar doczesnych. Jeżeli człowiek na ziemi nie wysłuży sobie darowania od Boga tych kar, pokutuje za nie po śmierci, w czyśćcu. Jeżeli my ofiarujemy za zmarłego cierpiącego w czyśćcu odpust zupełny – zostaje mu darowana właśnie kara doczesna, a to oznacza dla niego zbawienie.
- Co to jest Niebo? To stan zbawienia, eschatologicznej/ostatecznej radości. Miejsce, w którym Bóg gromadzi zbawionych. Niekończące się szczęście płynące z faktu przebywania w bliskości Ojca.
- Co to jest piekło? To utrwalona na wieki konsekwencja odwrócenia się od Boga i zwrócenia się ku stworzeniu, własnego egoizmu, który zamknął człowieka wyłącznie w kręgu jego własnych spraw; źródłem cierpienia w piekle jest brak Boga, świadomość niewykorzystanej szansy, brak miłości. Piekłem jest brak nadziei.
- Co to jest czyściec? To stan oczyszczenia, jakiego doświadczają ci, którzy umarli w stanie przyjaźni z Bogiem, nie są jednak jeszcze dostatecznie czyści, w pełni gotowi do tego, aby doświadczyć radości zbawienia.
Wypominki
Jednym z wielu znaków wyrażania modlitewnej pamięci o zmarłych są wypominki. Zamawia je bardzo wielu z nas. W ten sposób wyrażamy wiarę, że ich imiona są zapisane w Bożej księdze życia. Istnieją różne rodzaje wypominków: roczne – wymienianie imion i nazwisk zmarłych przez cały rok przed niedzielną Mszą św.; jednorazowe – wyczytanie imion zmarłych podczas Eucharystii w Dzień Zaduszny lub w czasie Mszy zbiorowej za zmarłych. Wypominki są rodzajem pomocy dla tych, którzy oczekują na niebo w czyśćcu. Modląc się za zmarłych, pokazujemy jedność Kościoła na ziemi [Kościoła pielgrzymującego] z jego członkami oczekującymi na wejście do domu Ojca. Wierzymy, że nasze błagania przyczyniają się do zgładzenia ich grzechów. Natomiast w odniesieniu do zmarłych, którzy już są w niebie, wzmacniają ich wstawiennictwo za nas przed Bogiem. Podczas wypominek kapłan wyczytuje imiona i nazwiska zmarłych, my zaś włączamy się we wspólne odmawianie Pozdrowienia anielskiego oraz modlitwy za zmarłych: Wieczny odpoczynek. Wypominki kończy śpiew: Dobry Jezu a nasz Panie, daj im wieczne spoczywanie.
Katolik nie wywołuje duchów!!!
Według nauczania Kościoła, stan zmarłych – w wyniku sądu szczegółowego (w chwili śmierci) – zostaje jednoznacznie określony (por. KKK, 1022). Nie dopuszcza się w nim przemieszczania, wędrówek czy też powrotów do świata żyjących na ziemi (por. Łk 16,19-31 – Bogacz i ubogi Łazarz). A zatem teoria reinkarnacji (powtórnego wcielenia) pozostaje w zupełnej sprzeczności z nauką chrześcijańską o niepowtarzalności życia (bo każdy ma jedno jedyne życie, które jak mówił bł. ks. Jerzy Popiełuszko, należy godnie przeżyć), czy o wspomnianym sądzie szczegółowym. Dlatego w Biblii czytamy: postanowione ludziom raz umrzeć, a potem sąd (Hbr 9,27). Objawienie biblijne potwierdza możliwość pojawiania się dusz (lub duchów) zmarłych żywym (por. 1 Sm 28,3-25 – Saul i wróżka z Endor). Zabrania jednak prowokowania przez żyjących takiego kontaktu, spotkania. Nekromancja, czyli sztuka wywoływania duchów zmarłych, związana z pragnieniem konsultowania się z nimi, praktykowana była już w starożytności. Najczęściej motywem wywoływania duchów jest zwykła ciekawość na temat śmierci i losów zmarłych. Jeśli człowiek wywołuje duchy, istnieje prawdopodobieństwo, że wejdzie w relacje ze złym duchem, z szatanem.
Katechizm Kościoła katolickiego przypomina wierzącym: Należy odrzucić wszystkie formy wróżbiarstwa: odwoływanie się do Szatana lub demonów, przywoływanie zmarłych lub inne praktyki mające rzekomo odsłaniać przyszłość, gdyż wszystkie one są przejawem chęci panowania nad czasem, historią i wreszcie nad ludźmi i są sprzeczne ze czcią i szacunkiem – połączonym z miłującą bojaźnią – które należą się jedynie Bogu (nr 2116). Spirytyzm [system oparty na przekonaniu, że za pomocą określonych technik lub osób, medium można kontaktować się z np. zmarłymi] często pociąga za sobą praktyki wróżbiarskie lub magiczne. Dlatego Kościół upomina wiernych, by wystrzegali się ich (nr 2117).
Ze zmarłymi może być tylko, jak wspomnieliśmy powyżej, łączność modlitewna. Stąd istnieje wyraźny zakaz prowokowania za pomocą ludzkich środków doświadczalnego kontaktu z duchami lub duszami ludzi zmarłych w celu otrzymania od nich informacji (LG, 49). Nie musimy bać się zmarłych. Jeśli komuś śni się bliska osoba zmarła, na pewno nie zaszkodzi modlitwa za taką duszę. Czasami zmarły przedstawia osobie żyjącej stan, w jakim się znajduje. W ten sposób szuka ratunku, korzystając z miłosierdzia Bożego i prosi o pomoc. Dusze czyśćcowe mogą nam pomagać, a także mogą nas strzec. One odwdzięczają się nam za naszą modlitwę. Podobnie dzieje się z duszami zbawionymi – one nie potrzebują już naszej modlitwy, ale odczuwają wobec nas wdzięczność za modlitwy, które ofiarowaliśmy za nich Bogu. Dlatego, jeżeli osoba, za którą ofiarujemy odpust, już dostąpiła łaski zbawienia, nasz dar nie przepada – otrzymuje go inna cierpiąca w czyśćcu zmarła osoba, za którą nikt się nie modli, o której nikt nie pamięta.
Modlitwa św. Gertrudy za zmarłych przebywających w czyśćcu
Boże miłosierny, z tronu Twojej chwały wejrzyj na biedne dusze w czyśćcu cierpiące. Wejrzyj na ich karanie i męki, jakie ponoszą; na łzy, które przed Tobą wylewają. Usłysz ich błagania i jęki, którymi wołają do Ciebie o miłosierdzie. Zmiłuj się nad nimi i odpuść im grzechy. Wspomnij, najłaskawszy Ojcze, na Mękę, którą Twój Syn podjął dla nich. Wspomnij na Krew Przenajświętszą, którą za nich wylał. Wspomnij na gorzką śmierć Jego, którą dla nich podjął i zmiłuj się nad nimi. Za wszystkie ich przewinienia, których się kiedykolwiek dopuściły, ofiaruję Ci przenajświętsze życie i wszystkie czyny Twego najmilszego Syna. Za zaniedbania popełnione w Twojej świętej służbie, ofiaruję Ci Jego gorące pragnienia. Za opuszczenie dobrych i zbawiennych spraw, ofiaruję Ci nieskończone zasługi Twego Syna. Za wszystkie krzywdy, jakich od nich doznałeś, ofiaruję Ci wszystko, co Ci kiedykolwiek miłego świadczyły. Na koniec za wszystkie męki, które słusznie muszą cierpieć, ofiaruję Ci wszystkie pokuty, posty, czuwania, modlitwy, prace, boleści, Krew i rany, mękę i śmierć niewinną, którą z najgorętszej miłości cierpiał za nas najmilszy Twój Syn. Błagam Cię, abyś raczył przyjąć te ukochane dusze do rajskiej szczęśliwości, aby Cię tam wielbiły na wieki.
Niech Jezus Chrystus, dla nas ukrzyżowany, zmiłuje się nad wami, dusze bolejące; niech swoją Krwią zagasi pożerające was płomienie. Polecam was tej niepojętej miłości, która Syna Bożego sprowadziła z nieba na ziemię i wydała na okrutną śmierć. Niech się ulituje nad wami, jak okazał swe miłosierdzie dla wszystkich grzeszników, umierając na krzyżu. Jako zadośćuczynienie za wasze winy ofiaruję tę synowską miłość, jaką Jezus w swym bóstwie kochał swego Przedwiecznego Ojca, a w najświętszym człowieczeństwie najmilszą swoją Matkę. Amen.
Litania za zmarłych
Kyrie, eleison. Christe, eleison. Kyrie, eleison.
Chryste, usłysz nas. Chryste, wysłuchaj nas.
Ojcze z nieba, Boże – zmiłuj się nad nami.
Synu, Odkupicielu świata, Boże – zmiłuj się nad nami.
Duchu Święty, Boże – zmiłuj się nad nami.
Święta Trójco, jedyny Boże – zmiłuj się nad nami.
Święta Maryjo – módl się za nami.
Wszyscy święci aniołowie i archaniołowie – módlcie się za nimi.
Wszystkie święte niebieskie duchy
Wszyscy święci patriarchowie i prorocy
Wszyscy święci apostołowie i ewangeliści
Wszyscy święci niewinni młodziankowie
Wszyscy święci męczennicy
Wszyscy święci biskupi i wyznawcy
Wszyscy święci doktorzy Kościoła
Wszyscy święci kapłani i lewici
Wszyscy święci zakonnicy i pustelnicy
Wszystkie święte panny i wdowy
Wszyscy święci i święte Boże
Bądź im miłościw – przepuść im, Panie!
Bądź im miłościw – wysłuchaj nas, Panie!
Od mąk czyśćcowych – wybaw ich, Panie!
Przez Twoje Wcielenie
Przez Twoje narodzenie
Przez Twój chrzest i post święty
Przez trudy Twego życia
Przez krzyż i mękę Twoją
Przez śmierć i pogrzeb Twój
Przez zmartwychwstanie Twoje
Przez wniebowstąpienie Twoje
Przez Zesłanie Ducha Świętego Pocieszyciela
My grzeszni, Ciebie prosimy za cierpiącymi duszami – wysłuchaj nas, Panie.
Abyś duszom zmarłych ich winy odpuścić raczył
Abyś im resztę kary za grzechy darować raczył
Abyś je z czyśćca wybawić raczył
Abyś je do życia wiecznego przyjąć raczył
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata – wieczny odpoczynek racz im dać, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata – wieczny odpoczynek racz im dać, Panie.
Baranku Boży, który gładzisz grzechy świata – wieczny odpoczynek racz im dać, Panie.
- Uwolnij, Panie, dusze wszystkich wiernych zmarłych.
- Od wszystkich ich więzów.
Módlmy się: Boże, Stwórco i Odkupicielu wszystkich wiernych udziel duszom sług i służebnic Twoich odpuszczenia wszystkich grzechów; niech przez pokorne prośby nasze dostąpią zbawienia, którego zawsze pragnęły. Który żyjesz i królujesz przez wszystkie wieki wieków. W. Amen.