Korzenie ZHR sięgają 1980 roku, w którym powstały Kręgi Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego (KIHAM) skupiające niezależne, tzw. niepokorne, środowiska harcerzy i instruktorów. Jednym z głównych celów założenia ZHR był powrót do zasad wychowania harcerskiego wypracowanych przez wybitnych instruktorów – twórców harcerstwa w Polsce. W pracy tej czynnie pomagali harcerki i harcerze, z których najstarsi złożyli Przyrzeczenie Harcerskie jeszcze w okresie dwudziestolecia międzywojennego. ZHR nawiązuje bezpośrednio do tradycji skautingu polskiego, powstałego w 1911 r., do wojennej historii organizacji podziemnych: Szarych Szeregów i Hufców Polskich, a także do niezależnego harcerstwa powojennego.

12 lutego – na spotkaniu w Warszawie powstaje Komitet Założycielski ZHR.

19 marca – w Krakowie powstaje Komitet Odrodzenia ZHP (r.z.1918), przekształcony w maju w Tymczasową Naczelną Radę Harcerską, która przewodniczącym ZHP (r.z.1918) wybiera hm. Kazimierza Wiatra, naczelnikiem harcerzy hm. Wojciecha Hausnera, naczelniczką harcerek hm. Teresę Żelazny (zrezygnowała 12 kwietnia 1990), a pełnomocnikiem ds. organizacji przyjaciół harcerstwa phm. Marcina Ślęzaka.

1-2 kwietnia – I Walny Zjazd ZHR w Sopocie wybiera przewodniczącym ZHR hm. Tomasza Strzembosza a naczelnikiem ZHR hm. Krzysztofa Stanowskiego.

23-24 września – Zloty 50-lecia Szarych Szeregów: w Wesołej współorganizowany przez ZHR, i nad Wisłą w Warszawie zlot ZHP (r.z.1918).

25 lutego 1989 w kościele św. Zygmunta w Warszawie powołano Związek Harcerstwa Rzeczpospolitej. W obecności ponad dwustu delegatów środowisk ze wszystkich stron Polski przyjęto uchwałę o powołaniu do życia nowej organizacji. Pod uchwałą jeszcze na spotkaniu podpisało się 116 instruktorek i instruktorów harcerskich, a w kolejnych dniach dziesiątki kolejnych.

Osoby, które podpisały w tym dniu tę uchwałę lub specjalny tekst popierający ją do czasu pierwszego Walnego Zjazdu ZHR (1 kwietnia 1989), stały się Członkami Założycielami

W zjeździe wzięło udział 424 delegatek i delegatów z całego kraju. Uchwalono Statut ZHR, wybrano władze, m.in. przewodniczącego ZHR – hm. Tomasz Strzembosz, naczelnika ZHR – hm. Krzysztof Stanowski.

Ideowo i programowo kontynuuje tradycje i myśl wychowawczą kilku pokoleń polskich harcerek i harcerzy. ZHR zrzesza dzieci, młodzież i dorosłych tworząc wspólnotę przyjaciół. Poprzez przykład własny instruktorek i instruktorów harcerskich, pracę nad sobą, służbę i przygodę. Harcerstwo wychowuje człowieka odpowiedzialnego za Polskę, pełnego radości życia i gotowego podjąć wyzwania współczesności. Członkowie ZHR są wierni Prawu i Przyrzeczeniu Harcerskiemu oraz idei harcerskiej. Harcerki i harcerze zrzeszają się w drużyny harcerskie, spotykają się na zbiórkach, wyjeżdżają na biwaki, obozy, zimowiska, organizują akcje zarobkowe i pole służby. Podstawą wychowania harcerskiego jest metoda harcerska, która składa się z 7 elementów: system zastępowy, wzajemne wychowywanie, pomaganie sobie i potrzebującym, stopniowanie trudności, współzawodnictwo i współpraca, dobrowolność. Ostatnim elementem jest poznawanie świata, otoczenia i przyrody, czyli wędrowanie. Ten ostatni element zaczerpnięty z życia Indian Północnej Ameryki stanowi formę poznawania siebie i swoich ograniczeń, ale też hartowania swojego ducha.

Najlepiej tłumaczy to list zamieszczony poniżej:

Albumy ze zdjęciami mają w sobie coś niezwykłego… Dziadkowie, nieznane czasem ciotki i wujowie czy miejsca, których już nie ma. Z każdym z nich wiąże się jakaś historia. Każde z nich to także fragment mojej historii. Znak, że moje dziś, to także wydarzenia z kart albumów. „Przyszłość zaczyna się dziś” – to prawda, ale moje dziś zaczęło się wczoraj, przedwczoraj, kiedyś. Moje dziś, to także ludzie zatrzymani w fotografiach i wydarzeniach. Ci, których jeszcze pamiętam, ci, których znam tylko z opowieści i ci, którzy chyba w jakiś sposób na zawsze pozostaną nieznani, choć wiem jak wyglądali. To mnóstwo wydarzeń, które składają się na to, co zostało mi przekazane, opowiedziane, pokazane. Złożyły się na to, kim i jaka jestem. Bo wierzę mocno w to, że choć człowiek ma ogromny wpływ na to, kim się staje i co zrobi w życiu, to jego historia nie zaczyna z chwilą narodzin. Moja historia i moje dziś zaczęło się kiedyś tam wraz z moimi rodzicami, dziadkami… moja, nasza historia także już się dzieje, przez ponad 100 lat istnienia harcerstwa. Spójrzcie na te dziewczyny w mundurach skautowych prawie do ziemi i śmiesznych kapeluszach, te harcerki na jachcie „Grażyna” i te defilujące przed Marszałkiem. Rozwijające ruch zuchowy i wędrowniczy, organizujące międzynarodowe konferencje instruktorek, wydające „Skrzydła” – pismo instruktorek harcerskich, prowadzące placówki o charakterze wychowawczym i leczniczo-wychowawczym. Bucze, Cisowy Dworek, Gniazdo Tatrzańskie, Jaworze – miejsca, które były polem niezwykłej służby. Harcerki taterniczki, uczestniczki obozów narciarskich, kończące kursy szybownictwa. I na te nieludzko zmęczone z powstańczymi opaskami na ramieniu, z Pogotowia Wojennego Harcerek, albo te troskliwie pochylające się nad dziećmi w ochronkach. Także na twarze instruktorek, które przez wiele powojennych lat, choć nie istniała formalnie Organizacja Harcerek, przekazywały nam jej ducha. Dbały o to, aby ich dorobek nie rozmył się w powszechnej unifikacji, bylejakości, życiu bez wartości. By to poczucie, że harcerki, to nie to samo co harcerze, że możemy, choć różną drogą, dochodzić do tego samego celu i że stać nas naprawdę na wiele, nie zniknęło. Wszystkie one to różne oblicza tego samego - Organizacji Harcerek. My, współczesne harcerki zostałyśmy w wyjątkowy sposób obdarowane przez nasze poprzedniczki. Pokazały wiele dróg, wiele możliwości rysujących się przed każdym, kto ma w sobie chęć działania i widzi cel. Pokazały, że razem możemy porywać się na nawet najbardziej, wydawałoby się, nieprawdopodobne cele, wymieniając doświadczenia i wspierając się w działaniu jesteśmy w stanie ciągle piąć się wzwyż, możemy… Razem możemy wszystko. W tym albumie są jeszcze niezapisane karty. One należą do nas. Warto je pięknie zapisać, aby za jakiś czas któraś z Druhen powiedziała: tak, to moja historia. Urszula Kret. Naczelniczka Harcerek w latach 1994-1998

W latach 2015-2018 w naszej parafii istniała 8 Lipowiecka Drużyna Harcerek „Niagara”. Dziś po kilku latach staramy się o odnowienie tradycji harcerskich i powołanie do życia 8 Samodzielnego Zastępu Harcerek „Ogień”. Zapraszamy więc wszystkie chętne dziewczynki w wieku od 11 do 14 lat do wstąpienia do harcerstwa. Spotykamy się w harcówce w każdą sobotę o godz. 11.00.