Geneza nazwy BIBLIA
piątek, 20-01-2023 | dodał: Administrator
Biblia, Pismo Święte (z greckiego βιβλίον, biblion „zwój papirusu, księga”, l.m. βιβλία, biblia „księgi”) – zbiór ksiąg, spisanych pierwotnie w językach hebrajskim, aramejskim i w greckim (w formie koinè (gr. κοινὴ)), uznawanych przez Żydów i chrześcijan za natchnione przez Boga. Biblia i poszczególne jej części posiadają odmienne znaczenie religijne dla różnych wyznań. Na chrześcijańską Biblię składają się Stary Testament i Nowy Testament. Biblia hebrajska - Tanach - obejmuje księgi Starego Testamentu
Słowo Biblia używamy w wielu sytuacjach, często - mówiąc potocznie - odmieniane jest przez wszystkie przypadki. Brzmi znajomo, bo przecież pojawia się też w takich wyrazach, jak: biblioteka czy bibliografia. Brzmi znajomo? i tak być powinno, bo każde z tych słów ma to samo korzenie. Słowo „biblia” wywodzi się z greckiego „he biblos” (byblos), które z kolei miało swoje źródło w języku egipskim gdzie oznaczało albo papirus (wówczas służący m.in. do produkcji materiałów piśmienniczych) albo czcigodną i świętą księgę.
Autorzy Starego Testamentu mówiąc o całym zbiorze ksiąg świętych lub o jego fragmentach, posługują się terminem „księga”:
- w języku hebrajskim – „ha sefer”
- w języku greckim (Septuagnita) – „he biblos” lub „to biblion” (zdrobniale)
Z powyższymi nazwami zbioru ksiąg starotestamentalnych można spotkać się również w Nowym Testamencie:
- „he biblos” – Mk 12,26; Łk 3,4; Dz 7,42
- „to biblion” – Łk 4,17; Ga 3,10
W czasach machabejskich, chcąc podkreślić, że księgi te pochodzą od Boga, zaczęto do ich nazwy dodawać przymiotnik „święte”.
Ojcowie Kościoła (m.in. Klemens Aleksandryjski, Jan Chryzostom, Orygenes) mówiąc o księgach Pisma Świętego często używali liczby mnogiej rodzaju nijakiego: „ta biblia”. Na skutek tego w łacinie średniowiecznej słowo „biblia” zaczęło być traktowane jako rzeczownik rodzaju żeńskiego w liczbie pojedynczej (biblia, bibliae). Z łaciny zaś formę tę, jako określenie wszystkich ksiąg Pisma Świętego, przejęła większość języków nowożytnych - np. polski: „Biblia”, niemiecki: „die Bibel”, francuski: „la Bible” czy włoski: „la Bibbia”. Oprócz tego w Nowym Testamencie, mówiąc o księgach Starego Testamentu, używa się terminów:
- „hai grafai” (pisma) – np. Mt 21,42, Łk 24,27, Rz 15,4; 1Kor 15,3
- „he grafe” (pismo) – odnośnie pewnego fragmentu: np. Mk 12,10 lub częściej całości ST: np. J 2,22; Ga
- 3,8,22; 1P 2,6; 2P 1,20
Pierwsi chrześcijanie używali obu tych terminów zamiennie zarówno odnośnie Starego Testamentu, Nowego Testamentu jak i wszystkich ksiąg Pisma Świętego, dodając do nich bliższe określenia, takie jak: „Pismo Boże” – Tertulian, Augustyn; „Pismo Święte” – Cyprian, Augustyn a także „Pismo Pańskie” i „Pismo natchnione”.
Można też spotkać się z nazwami:
- „ta hiera grammata” (święte litery) – 2Tm 3,16; Klemens Aleksandryjski, Orygenes
- „ho theios logos” (słowo Boże) – Orygenes
Ponadto, ponieważ greckie słowo „diatheke" może oznaczać zarówno "testament" (jako ostatnią wolę) jak i "przymierze", zamiast określeń Stary i Nowy Testament używano również sformułowań Stare i Nowe Przymierze.
Podsumowanie
Biblia, Pismo Święte (z greckiego βιβλίον, biblion „zwój papirusu, księga”, l.m. βιβλία, biblia „księgi”) – zbiór ksiąg, spisanych pierwotnie w językach hebrajskim, aramejskim i w greckim (w formie koinè (gr. κοινὴ)), uznawanych przez żydów i chrześcijan za natchnione przez Boga. Biblia i poszczególne jej części posiadają odmienne znaczenie religijne dla różnych wyznań. Na chrześcijańską Biblię składają się Stary Testament i Nowy Testament. Biblia hebrajska - Tanach - obejmuje księgi Starego Testamentu.
Biblia (grec. Biblos - książka, biblia - książki), albo inaczej Pismo Święte Starego i Nowego Testamentu (Przymierza), jest to zbiór ksiąg religijnych judaizmu i chrześcijaństwa. Testament (łac. Testamentum - przymierze) oznacza w Biblii układ, na mocy którego Bóg zobowiązuje się, pod pewnymi warunkami, obdarzyć szczególnymi dobrami tych, którzy stają się Jego ludem. Stary Testament zawiera dzieje przymierza Boga z ludźmi zawartego z Noem, Abrahamem, Mojżeszem i Dawidem. Nowy Testament nie unieważnia Starego Przymierza, lecz je ostatecznie wypełnia: życiem i działalnością Jezusa Chrystusa, Boga i Człowieka.
